περι φουρνίσματος

Σε  αυτό το μπλογκ θα περιγράφουμε συχνά τις συνήθειες της τάξης των γαλλικών. σήμερα, ως δείγμα, ΄δημοσιεύσαμε μια καταχώρηση που είχε κάποτε δημοσιευτεί σε ένα άλλο μπλογκ. 

Σήμερα θα σας μιλήσουμε για την πιο σταθερή, την πιο πολύτιμη, την πιο αγαπημένη συνήθεια της τάξης μας στα γαλλικα. Μια συνήθεια, παράδοση θα έλεγα, που αν κάποιος την απαρνηθεί έστω και μια φορά αποκαλείται προδότης. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Η τάξη αυτή των γαλλικών, αποτελείται σήμερα από 4 αγόρια και 2 κορίτσια. Τη διονυσία, τη νεόφερτη δήμητρα, το μιχάλη, τον παναγιώτη, το φώτη και μένα. Κατα καιρούς βέβαια έχουν περάσει από εκεί πολλοί άλλοι, όπως ο βέρας, η άννα, η ειρήνη, ο παναγιώτης την πρώτη φορά που ήρθε (μετά έφυγε και ξαναήρθε), ο αποστόλης, ο βασίλης και ο νίκος. 5 χρόνια τώρα, λοιπόν, όλοι μας, και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που έρχονται, τηρούμε μια τρομερή παράδοση. Κάθε σάββατο πρωί, πρίν ή μετά το μάθημα (εξαρτάται από την ώρα) πάμε στο φούρνο απέναντι, όλοι μαζί, σαν τσούρμο και αγοράζουμε φαΐ και το τρώμε. Κάθε σάββατο. Αυτή η φοβερή συνήθεια λοιπόν, έχει ονομαστεί Φούρνισμα! Βέβαια, υπάρχουν και άλλες συνήθειες, κάποιες εποχιακές διακλαδώσεις, όπως το πορτοκαλάδισμα (πορτοκαλάδες μετά το φαΐ) και το παγώτισμα (παγωτά μετά τις πορτοκαλάδες). Όλα αυτά βέβαια αποτελούν απλώς αναπόσπαστα μέρη της συνολικής ιεροτελεστίας του φουρνίσματος. Όσο για τις γαστριμαργικές επιλογές μας, αυτές αλλάζουν με τον καιρό. Για παράδειγμα, στην preparetoir (κατι σαν A junior), όταν εγώ δεν ήμουν ακόμη εκεί, ένα παιδί, ο βέρας, έπαιρνε γαλατάκι και διάφορα άλλα και οι υπόλοιποι του τα τρώγανε όλα! Όταν ο βέρας έφυγε, ήρθα εγω και πήρα τη θέση του, με τα τσουρεκάκια και το μιλκάκι μου, που εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Σιγά, σιγά, όμως, σταμάτησαν να καταβροχθίζουν το φαΐ μου και άρχισαν να αγοράζουν δικό τους. Τότε ήταν που ο μιχάλης άρχισε να παίρνει πάντοτε πεϊνιρλί για τον ίδιο και κουλούρι για τον μπαμπά του. Αργότερα, υιοθέτησε και αυτός το κουλούρι, και ήταν σαν τον κλασσικό βιοπαλαιστή, που τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να πάρει τίποτα πιο εξεζητημένο και τρώει, έτσι το αγαπημένο του κουλούρι Θεσαλλονίκης. Χάρη σε αυτό το σχόλιό μου, το κουλούρι του μιχάλη ονομάστηκε βιοπαλαιστικό. Εγώ, έπαιρνα πάντα συνοδευτικό δύο λουκουμάδες με μέλι, και κάθε φορά που τους ζήταγα, η υπάλληλος με ρώταγε: ''εννοείς δύο κουτιά;'' και εγώ της έλεγα: ''όχι, δύο λουκουμάδες''. Σήμερα, όλος ο κόσμος τρώει μια λουκανικόπιτα τη φορά, εκτός από μένα, που παίρνω σπανακόπιτες και ένα σωρό άλλα πράγματα, κρουασανάκια, λουκουμαδάκια, ντόνατ κλπ. Δυστυχώς όμως, αυτή η υπέροχη παράδοση απειλείται, από την επεικείμενη μετακόμιση του φροντιστιρίου. τι θα κάνουμε τώρα που ο φούρνος δε θα είναι απέναντί μας; Μα φυσικά θα συνεχίσουμε την παράδοση του φουρνίσματος, και ας θέλει λίγο περπάτημα παραπάνω. Καλή μας όρεξη!


ΠΗΓΗ: cccb