...

Ειμαι ο χρίστος. Και είμαι ξαπλωμένος. Και κακοδιάθετος. Και ακούω σαχλές διαφημίσεις στο ραδιόφωνο. Και δέν κατάφερα να κοιμηθώ.Και σήμερα πηγα στο σχολείο. Και δεν άλλαξε τίποτα.Και βαριέμαι. Και δεν θέλω. Και μου βγήκε ο # να φέρω τα βιβλία σπίτι. Και τα toy's δεν ειχαν κατι που ήθελα. Και θέλω να σταματήσω. Και δεν έχω προβλήματα. Και θα πάω σινεμά. Και πήρα παλιά τεύχη ενός περιοδικού να διαβάσω. Και ολο περνούν ένα σωρό σκέψεις. Και αρχίζει η νέα σχολική χρονιά. Καλή χρονιά.

Ώρα για λίγο αθλητισμό!!!

Ο Α.ΚΕ.Ζωγράγου επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια απουσίας ξανά στο προσκήνιο του επαγγελματικού και μη volley.Το παιδικό και εφηβικό ετοιμάζονται να δώσουν μερικά δυνατά φιλικά εν όψη του πρωταθλήματος που αρχίζει στις 24 Οκτωβρίου.Η διοίκηση της ομάδας έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στο νέο αίμα. Τώρα αναφορικά με το ανδρικό της ομάδας πηγαίνει με αξιώσεις για την άνοδο της στο Α' τοπικό και ευελπιστούμε να βρεθούμε σιγά σιγά και σε μεγαλύτερες κατηγορίες που είναι και το αναμενόμενο ύστερα από την σκληρή δουλειά της ομάδας και τις μεταγραφές που έγιναν

Το έμψυχο δυναμικό της παιδικής ομάδας έχει ως εξής:Στέλιος Κελεπούρης, Φώτης Καλαμαράς, Γιάννης Αντίοχος,Γουστάβος-Γιάννης Λοίζος,Γιώργος Γεώργας,Αλέξανδρος Παγκοζίδης,Χαράλαμπος Κολοκυθάς,Δημήτρης Σίωζος,Ρόναλντ Βιγκάνι,Στάθης Δρόγγος, Γιάννης Λάππας, Χαράλαμπος Λοιζίδης Προπονητές: Κωσταντίνος Κατσικολιάς, Σαββας Λοιζίδης

http://akez.yolasite.com/

εκλογές, ο επίλογος ενός καταστροφικού έτους;

...για να μήν πώ πενταετίας. δεν είναι αυτό το θέμα μου.
Αυτό που θέλω να πώ είναι οτι το 2009 θα μπορούσε να καταχωρηθει ως μια από τις πιο κατασροφικές χρονιές για την ελλάδα την τελευτάια 10ετία.
Καταστροφές στο κέντρο, θάνατοι, καμένα έλατα και λοιπά δέντρα, πυρκαιές στην αττική, οικονομική κρίση, παραλίγο να μας πετάξουν έξω από την ε.ε., γρίπη των χοίρων, σκάνδαλα, εκρήξεις, απαγωγές, επιστροφή της τρομοκρατίας και ένα σωρό άλλα που σίγουρα ξεχνάω σύν την σταθερότητα, μην πω οπισθοδρόμηση που έχουμε υποστεί σαν χώρα τα τελευταία 5 χρόνια. Κι άλλες χρονιές είχαμε πυρκαιές και σκάνδαλα, αλλα, βρε παιδάκι μου, όχι τόσο μαζικά. Όχι όλα μαζί. Όχι σαν φέτος.
Και τώρα έχουμε εκλογές. Τώρα θα τελειώσουν όλα αυτά; Δεν το νομίζει κανείς. Δεν το νομίζω ούτε εγώ.
αρα τι νόημα έχει αυτή η καταχώρηση;
κανένα.
...
Τραγικό δεν είναι;

ποδόσφαιρο και πυρκαγιές, part 2

Αγαπητέ παράνομε φίλε μου, μου έλεγαν τις προάλλες (και συμφώνησα κάπως) οτι δεν έχει νόημα να είσαι πια οπαδός κάποιας ομαδας. τώρα πια, μια ομάδα είναι μόνο οι χούλιγκαν και οι επηχηριματίες. Παίκτες αλλάζουν συνεχώς, το ίδιο και προπονητές, ανάλογα με τα γούστα των προέδρων και τα σημεία των καιρών. Δεν υπάρχει θέση για ανθρώπους που υποστηρίζουν μια ομάδα για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, αφου ομάδες, δεν υπάρχουν! Υπάρχουν μόνο οι χούλιγκαν, να προσκυνάνε μια σημαία και τον κάθε πρόεδρο, τον κάθε Πατέρα, τον κάθε Κόκκαλη.
Δεν έχει ιδαιτερη σχέση με το άρθρο από τον ριζοσπάστη, αλλα από την άλλη, όταν μόνο τα λεφτά και οι μολότωφ έχουν πια σημασία σε ένα ξευτιλισμένο άθλημα στην ελλάδα, πώς να περιμένει κανείς ευαισθησία από τον οποιονδήποτε;
Άσε που, κατα τη γνώμη μου, το ποδόσφαιρο είναι το τελευταίο που πρέπει να σε απασχολέι σε θέματα ευαισθησίας. Ευαίσθητοι θα πρέπει να είναι αυτοί που εμπλέκονται άμεσα στην κατάσταση γιατι, σε τελική ανάλυση, τότε θα έπρπε να σταματήσουν να δουλεύουν και οι δημοσιογράφοι, οι σκουπιδιαρηδες, οι ηθοποιοι, οι καθηγητες, οι μηχανοδηγοι και εν τέλει, να παραλύσει η χώρα, με την παραμικρή ζημιά. Δε λέω, ηταν τραγικό, αλλα σε μία χώρα συνηθισμένη σε τέτοιες καταστροφές, πρέπει να ξέρουμε να κατανέμουμε το ''πένθος'' (αυτό πού βγαίνει προς τα έξω, εννοω), αφού το ουσιαστικό πένθος καμία σχέση δεν έχει με το προβαλλόμενο και οι μισοι από τους αθλητές της αεκ την κυριακή, θα είδαν σινεμά. Δεν λέω οτι είναι κακό αυτό. Το αντίθετο.
Σκέψου το ανάποδα: Ας υποθέσουμε οτι η πλειοψηφία των ανθρώπων που επλήγησαν από τις φωτιές ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Θα έπρεπε να σταματήσουν να δουλεουν ολοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σε μια καταστροφή σχετικά με το ποδόσφαιρο (π.χ. έκρηξη σε ένα γεμάτο γήπεδο;) Καταλαβαίνω την ανάγκη να κοπούν κάποιοι αγώνες λόγω ανάγκης των ίδιων των παικτών, που μπορεί να έχουν περιουσίες στον τόπο της πυρκαγιάς, όπως επίσης καταλαβαίνω την μερική απόχή απότο άθλημα (που να επισημάνω οτι παρ'όλο που είναι για άλλους διασκέδαση, για άλλους είναι επάγγελμα) για να δείξουμε οτι συμπονούμε. Έτσι όπως και έγινε.
Όλα με μέτρο. Δεν λύνεται τίποτα με την αποχή ή την απεργία, λυσεις που προβάλλουν με χαρακτηρηστική ευκολία, εφημερίδες σαν τον ''ριζοσπάστη''.

Αξίζει να βλέπεις επαγγελματικό ποδόσφαιρο?

Η αναβολή των δύο αγώνων της περασμένης Κυριακής στο λεκανοπέδιο της Αττικής (ΑΕΚ-Ολυμπιακός, Πανιώνιος-ΠΑΟΚ) ήταν άλλο ένα τρικ.Δεν περιμέναμε το δείγμα της υψηλής κοινωνίας του ελληνικού ποδοσφαίρου για να διαπιστώσουμε ότι επιμένει να ζει στο δικό της κόσμο. Την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έβλεπαν τα σπίτια τους να καίγονται, την ώρα που οι πυρκαγιές προκαλούσαν σοκ και δέος και βύθιζαν την χώρα σε θλίψη, ο φανταστικός κόσμος του ελληνικού ποδοσφαίρου, δηλαδή οι αρχές και οι επιχειρηματίες που είναι στον χώρο του αθλήματος, αποφάσισαν να παίξουν μπάλα. Την ώρα που το σπίτι του διπλανού καιγόταν, αυτοί ήθελαν μπάλα στην ...αυλή τους Επέλεξαν αυτόν τον τρόπο για να κάνουν ...παιχνίδι. Το τηλεοπτικό μου συμβόλαιο να είναι καλά και να πάτε στο... καλό. Η πλάκα που εξοργίζει στην υπόθεση αυτή είναι ότι η Ελλάδα έπαιξε μπάλα, μόνο που κανένας δεν είχε την δύναμη να αναλάβει την ευθύνη να αναλάβει την ευθύνη για αναβολή όλης της 1ης αγωνιστικής. Δεν πήρε την ευθύνη η πολιτεία και ο υφυπουργός αθλητισμού να στείλει επιστολή προς ΕΠΟ και Σούπερ Λίγκα για την αναβολή. Δεν την πήρε ούτε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, ο οποίος επέλεξε την διεξαγωγή τον αγώνων. Όπως και οι ιδιοκτήτες των ΠΑΕ, εκμεταλλεύτηκαν αυτή τη στάση των αρχών για να γίνουν τα ματς. Ανέβαλαν μόνο της συναντήσεις που ήταν δύσκολο να διεξαχθούν υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αττική. Αν δεν το αποφάσιζε αυτό η Λίγκα, τότε το σπίτι του Μπάγεβιτς στο Διόνυσο που κινδύνευσε άμεσα θα έπρεπε να είναι στον πάγκο. Το ίδιο θα συνέβαινε σε όποιο άλλο μέλος της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού και του Πανιωνίου είχε σπίτι σε περιοχές που επλήγησαν από την πύρινη λαίλαπα. Το ίδιο μπορούσε να συμβεί και σε αυτούς που τελικά έπαιξαν μπάλα, υποχρεωτικά. Αυτό δυστυχώς όμως είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. "Αναίσθητο" όπως, για μια ακόμη φορά , φρόντισε να μας το υπενθυμίσει.
Η κοινωνία των Ελλήνων φιλάθλων έχει ξεχάσει, δυστυχώς, την τελευταία επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας του λαοφιλέστερου αθλήματος. Σχεδόν ποτέ ομοσπονδία και συνεταιρισμός ΠΑΕ δεν έχουν δώσει ένα ευρώ από το κομμάτι της οικονομικής πίτας στον Έλληνα και κυρίως σε αυτόν που πραγματικά έχει ανάγκη. Το κατεστημένο προσπαθεί να πείσει το θεατή, το φίλαθλο ότι καλά δεν ασχολείται μαζί του. Να τον πείσει ότι μόνο τα λεφτά είναι το παν και τίποτα άλλο.
Το κοινωνικό πρόσωπο του ποδοσφαίρου φαίνεται μόνο σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις. Κουρασμένοι παίχτες που τους σύρουν σε ιδρύματα, γιορτινές μέρες να μοιράσουν δωράκια στα παιδιά. Και όλα αυτά αφού από πίσω υπάρχουν οι χορηγοί που κάνουν ... παιχνίδι.
Την ώρα που η χώρα ζούσε με αγωνία και θλίψη, βλέποντας ανθρώπους να παλεύουν να σώσουν τα σπίτια τους, οι "αγάδες" του ελληνικού ποδοσφαίρου νοιάζονταν για το αν οι τιμωρημένοι παίχτες τους θα έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στο επόμενο ματς , αν αναβληθεί η αγωνιστική , αν θα πάνε ή όχι οι ομάδες στα ευρωπαϊκά ματς με ένα αγώνα περισσότερο στα πόδια τους, για το αν θα πληρώσουν παραπάνω λεφτά στις μετακινήσεις τους, σε περίπτωση αναβολής , για το αν θα έχουν πρόβλημα με την τηλεοπτικό συμβόλαιο και τους χορηγούς.
"Δεν είχαμε εθνικό πένθος, άρα γιατί να μην παίξουμε μπάλα", απαντούσαν τα αφεντικά του αθλήματος. Δηλαδή, για να βυθιστείς στο πένθος πρέπει να θρηνήσουμε θύματα. Μέχρι εκεί καταλαβαίνουν στο "άρρωστο" μυαλό τους. Τα δικά τους σπίτια, άλλωστε, είναι προστατευμένα και ασφαλισμένα. Ευθύνη, όμως, έχουν και οι ποδοσφαιριστές. Χαμένη υπόθεση. Ακόμη παλεύουν να αποκτήσουν σοβαρή φωνή, αλλά κανένας από τις φίρμες δεν μπήκε μπροστά. Σου λέει, γιατί να εμπλακώ οι μισοί θα λακίσουν, αν κάνουμε μια κίνηση, μια απεργία, αφού δυστυχώς φοβούνται τα αφεντικά. Δύσμοιρο επαγγελματικό ποδόσφαιρο...
Από Ανδρέας Παναγόπουλος Εφημερίδα ο Ριζοσπάστης 30-8-09 αριθ. φύλλου 10462 σελ. 15

ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ

O τίτλος του άλμπουμ εκφράζει απολύτως το ταμπεραμέντο των νέων δημιουργιών του Αλκίνοου Ιωαννίδη.
Τι να πρωτοπείς για αυτόν τον καλλιτέχνη. Πολυπράγμων, εξωφρενικά ταλαντούχος, σκεπτόμενος. Ο Αλκίνοος μας έχει χαρίσει κατα καιρούς υπέροχες μελωδίες. Όμως το τελευταίο cd του είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Κατι απρόσμενο. Κατι συγκλονιστικό.
Η ''νεροποντή'' έχει την υπογραφή του Αλκίνοου σε 3 πράγματα. Στίχοι- Μουσική-Ενορχήστρωση.* Περιττό να σας πούμε οτι τα πάει τέλεια και στα τρία.
Μια μαγευτική μουσική με συγκλονιστικούς στίχους που συμπληρώνονται με πολύ επιτυχιμένη ενορχήστρωση.
Το γνωστό ''ο δρόμος σου είσαι εσύ'', το συγκλονιστικό και απίστευτο ''Πατρίδα'' που φλερτάρει με το ραπ, το γλυκό ''μη με κλειδώνεις'', το υπέροχο ''ήταν ανάγκη'', με την χαρούμενη μουσική και τους λυπητερούς στίχους, το σύντομο ''παιδί'', η αινιγματική ''επιτυχία'', το ''έλα κοντά'' που σε ξεσηκώνει και το εναλλακτικό ''σαν μιχάλης'' και πολλά ακόμα υπέροχα έργα τέχνης σχηματίζουν ένα άλμπουμ πολύ, πολύ πρωχορημένο.
ο Αλκίνοος, με αυτή του την δουλειά ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, το γλεντάει και συμπληρώνεται σαν καλλιτέχνης. Πολλά διαφορετικά μουσικά στύλ, και ο καλλιτέχνης δείχνει ειδικός σε όλα τους, ένας καλλιτέχνης που μέχρι χθες έμοιαζε να γράφει μόνο τραγούδια με φολκλόρ ήχο που σαν να αντηχούσαν από τα βάθη της ανατολής. Ο αλκίνοος απελευθερώνεται και μας προσφέρει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχει να επιδείξει σήμερα η ελληνική μουσική σκηνή.
συνχαρητήρια! 


*και πολλά όργανα
rwww.alkinoos.gr

Ένα μεγάλο αντίο σε έναν μικρό φίλο!!

Την περασμένη Κυριακή έφυγε ο μικρός μου φίλος που τον έλεγαν Μέγα Αλέξανδρο-Μίτσο.Ήταν το καναρινί μου καναρίνι το οποίο υπήρξε μέλος της οικογένιας μου επί 7 χρόνια.Θέλησα να κάνω αυτήν την ανάρτηση για να τιμήσω την μνήμη του.Όλα άρχισαν πριν από 7 χρόνια στο σπίτι μιας οικογενιακής μας φίλης που είχαμε πάει για επίσκεψη.Για να μην μακρυγορώ το αποτέλεσμα ήταν να βρεθώ με ένα καναρίνι το οποίο παρεπιπτώντος μου ειχάν δώσει για θηλυκό.Τα χρόνια περνούσαν και δενόμασταν όλο και περισσότερο.Εκείνος κελαηδούσε συνεχώς και μας ευχαριστούσε με αυτή του την μελωδική φωνή που τον φροντίζαμε με τόση στοργή.Ώσπου μια μέρα που ετοιμαζόμασταν να αναχωρήσουμε για τις προγραμματισμένες διακοπές του καλοκαιριού ενώ φορτώναμε τις αποσκευές στο αυτοκίνητο και είχαμε το κλουβί αφημένο λίγο παραδίπλα ένας επιτήδιος θέλησε με δόλιο τρόπο να το "κλέψει" αλλά για κακή του τύχη τον αντιλήφθηκε ο πατέρας μου!Ο καιρός περνούσε και ο μικρός μου φίλος γινόταν ολοένα και περισσότερο αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας.Το τέλος ήρθε όπως πιστεύουμε από γηρατειά και όχι από ασθένεια,τον βρήκαμε να κρέμεται με το δεξί του πόδι από το κλαρί του τι θλιβερό.Γι αυτό ΑΝΤΊΟ μικρέ μου φίλε.

ΤΡΙΤΗ

έρχονται εκλογές, έρχεται φθινόπωρο, ανοίγουν τα σχολεία, η πανδημία είναι πάνω από τα κεφάλια μας και -oh the humanity- η disney εξαγόρασε τη marvel. Πράματα και θάματα, με πιο σημαντικό ίσως την ίδρυση αυτού εδώ του μπλογκ, που έρχεται να σημαδεψει ανεξητιλα τον ερχομο του φθινοπωρου με τη βροντερή είσοδό του στο διαδικτυακό σκηνικό.
Η βαρεμάρα κατέχει ίσως την σημαντικότερη θέση στη διάθεσή μου αυτήν την εποχή, γιατι δεν είναι πια επιθυμητη, όπως στην αρχή του καλοκαιριού και νοιώθω ψιλοχάλια για τα πράγματα που κάνω και γενικότερα για την όλη φάση... Όλα θα πάνε όμως καλύτερα από αρχίσματος των σχολείων. Ο υπερβολικός ελεύθερος χρόνος προκαλεί αυτήν την αηδια προς τα χόμπυ σου.τα χόμπυ είναι για να γεμίζουν τον χρόνο σου και όχι να τον καταλαμβάνουν. Όμως από τη στιγμή που όλος ο χρόνος σου είναι ελεύθερος, τότε αυτα τα δύο δεν έχουν μεγάλη διαφορά...
τι ήταν κιαυτό με την μάρβελ... Κεραμίδα μου ήρθε. όταν συνέλθω από το σόκ, θα γράψω αναλυτικό αφιέρωμα στο άλλο κομιξομπλογκ μου.
τι ειρωνια κι αυτή. ακόμα και στο ίντερνετ ταξινομώ τη σκέψη μου. Τα κόμιξ σ'αυτή τη διεύθυνση, οι σκέψεις αλλου. Όταν είμαι αισιόδοξος, να γράφω στο αντοίστοιχο σάιτ και όταν έχω τις μαύρες μου αλλου. Για να μην μπερδέψω τα θέματα. Και ποιόν θα πειράξει αν κάνω λάθος; Κανέναν, σωστά; Σωστα...

Γι'αυτό και αυτό εδώ το μπλογκ είναι η προσωπική μας παρανομία, η δικιά μας απόδραση, όσο μακριά μπορεί να μας πάει αυτο.  ...   οχι πολυ μακριά φαντάζομαι...
καληνύχτα.

περι φουρνίσματος

Σε  αυτό το μπλογκ θα περιγράφουμε συχνά τις συνήθειες της τάξης των γαλλικών. σήμερα, ως δείγμα, ΄δημοσιεύσαμε μια καταχώρηση που είχε κάποτε δημοσιευτεί σε ένα άλλο μπλογκ. 

Σήμερα θα σας μιλήσουμε για την πιο σταθερή, την πιο πολύτιμη, την πιο αγαπημένη συνήθεια της τάξης μας στα γαλλικα. Μια συνήθεια, παράδοση θα έλεγα, που αν κάποιος την απαρνηθεί έστω και μια φορά αποκαλείται προδότης. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Η τάξη αυτή των γαλλικών, αποτελείται σήμερα από 4 αγόρια και 2 κορίτσια. Τη διονυσία, τη νεόφερτη δήμητρα, το μιχάλη, τον παναγιώτη, το φώτη και μένα. Κατα καιρούς βέβαια έχουν περάσει από εκεί πολλοί άλλοι, όπως ο βέρας, η άννα, η ειρήνη, ο παναγιώτης την πρώτη φορά που ήρθε (μετά έφυγε και ξαναήρθε), ο αποστόλης, ο βασίλης και ο νίκος. 5 χρόνια τώρα, λοιπόν, όλοι μας, και αυτοί που φεύγουν και αυτοί που έρχονται, τηρούμε μια τρομερή παράδοση. Κάθε σάββατο πρωί, πρίν ή μετά το μάθημα (εξαρτάται από την ώρα) πάμε στο φούρνο απέναντι, όλοι μαζί, σαν τσούρμο και αγοράζουμε φαΐ και το τρώμε. Κάθε σάββατο. Αυτή η φοβερή συνήθεια λοιπόν, έχει ονομαστεί Φούρνισμα! Βέβαια, υπάρχουν και άλλες συνήθειες, κάποιες εποχιακές διακλαδώσεις, όπως το πορτοκαλάδισμα (πορτοκαλάδες μετά το φαΐ) και το παγώτισμα (παγωτά μετά τις πορτοκαλάδες). Όλα αυτά βέβαια αποτελούν απλώς αναπόσπαστα μέρη της συνολικής ιεροτελεστίας του φουρνίσματος. Όσο για τις γαστριμαργικές επιλογές μας, αυτές αλλάζουν με τον καιρό. Για παράδειγμα, στην preparetoir (κατι σαν A junior), όταν εγώ δεν ήμουν ακόμη εκεί, ένα παιδί, ο βέρας, έπαιρνε γαλατάκι και διάφορα άλλα και οι υπόλοιποι του τα τρώγανε όλα! Όταν ο βέρας έφυγε, ήρθα εγω και πήρα τη θέση του, με τα τσουρεκάκια και το μιλκάκι μου, που εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Σιγά, σιγά, όμως, σταμάτησαν να καταβροχθίζουν το φαΐ μου και άρχισαν να αγοράζουν δικό τους. Τότε ήταν που ο μιχάλης άρχισε να παίρνει πάντοτε πεϊνιρλί για τον ίδιο και κουλούρι για τον μπαμπά του. Αργότερα, υιοθέτησε και αυτός το κουλούρι, και ήταν σαν τον κλασσικό βιοπαλαιστή, που τα οικονομικά του δεν του επιτρέπουν να πάρει τίποτα πιο εξεζητημένο και τρώει, έτσι το αγαπημένο του κουλούρι Θεσαλλονίκης. Χάρη σε αυτό το σχόλιό μου, το κουλούρι του μιχάλη ονομάστηκε βιοπαλαιστικό. Εγώ, έπαιρνα πάντα συνοδευτικό δύο λουκουμάδες με μέλι, και κάθε φορά που τους ζήταγα, η υπάλληλος με ρώταγε: ''εννοείς δύο κουτιά;'' και εγώ της έλεγα: ''όχι, δύο λουκουμάδες''. Σήμερα, όλος ο κόσμος τρώει μια λουκανικόπιτα τη φορά, εκτός από μένα, που παίρνω σπανακόπιτες και ένα σωρό άλλα πράγματα, κρουασανάκια, λουκουμαδάκια, ντόνατ κλπ. Δυστυχώς όμως, αυτή η υπέροχη παράδοση απειλείται, από την επεικείμενη μετακόμιση του φροντιστιρίου. τι θα κάνουμε τώρα που ο φούρνος δε θα είναι απέναντί μας; Μα φυσικά θα συνεχίσουμε την παράδοση του φουρνίσματος, και ας θέλει λίγο περπάτημα παραπάνω. Καλή μας όρεξη!


ΠΗΓΗ: cccb

Γεια σας!!!

Γεια σας,εγώ είμαι ο έταιρος συγγραφέας του μπλογκ ετούτου.Όπως ο φίλτατος Χρίστος προανέφερε δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα το περιεχόμενο του ιστολογιού μας.Θα το μάθετε σύντομα...

γεια σας

γεια σας. είμαι ο χρίστος, ο ένας απ'τους δύο συγγραφείς  του blog ετούτου, το οποίο δημιουργήθηκε με μια συνεννόηση μέσω msn, με τον άλλο συγγρφέα, το φώτη και το οποίο δεν ξέρουμε ακόμα τι θα αφορά.
ο μόνος τρόπος να το ανακαλύψετε είναι να το διαβάζετε.

καλη μας αρχή.